1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Ev,yaşadığın yer miydi yoksa mutlu olduğun yer mi? Ev ; Kışın içine yağmur suyu damlayan,kötü pencerelerin arasından rüzgar girdiği için sürekli şikayet edilen ama asla vazgeçilmeyen yerdi.Kocaman değil belki küçüktü.10 yıllık değil 60 yıllıktı ama binlerce yaş vardı içinde.Kar taneciklerinin gökyüzünde yerini aldığı bir sabah kimse mutlu uyanmamıştı evde.Çünkü ev sahiplerini kovarcasına sallanıyordu. “Gidin.” Diyordu adeta “Kurtulun .Yoksa sonunuz ben olacağım” Diye haykırıyordu.O gecenin sabahında ; vazgeçemeyen terk etti .Süresi dolan  ayrıldı.Tek kalmıştı ev koskoca mahallede.Sahipleri ondan korktuğu için dönememişti.O mahallede  ışıklar yanmaya devam etti ama evin ışıkları  sonsuzluğa kapanmıştı. İşte o an ev kalabalık bir şehrin en yalnızıydı. Yalnızlık kolonlarına birer su damlası gibi işlemiş oradan ayrılmaya karar vermişti.Ama ne süresi dolduğu içindi ne de vazgeçtiği için.Sadece ayakta duracak mecali kalmamıştı.Sokak lambaları sokağı aydınlatırken artık evin enkazını da aydınlatacaktı.Koskoca 60 yıl bir kepçe ile parçalanacak,kamyonlar ile taşınacaktı.Baktığında güven veren o ev artık yerini koca bir boşluğa bırakacaktı.Bu kez o boşlukta anılar yerini alacak bir hafta sonra boşluk olağanlaşacaktı.Bir damla göz yaşı yere düşecek ama ev eski yerine dönmeyecekti.Ev artık yoktu…Işıklar sonsuzluğa kapanmıştı.

Kısa bir not :Yukarıdaki yazı tamamen gerçekleri yansıtmaktadır.Tam 8 ay önce gerçekleşen depremde 18 yıldır yaşadığım evin ağır hasarlı olduğunu öğrendim.Bugün evim tamamen yıkıldı.Yazarlığa ilk başladığım zamanlarda satırlarımın arasında büyüdüğüm apartmandan minik detaylar veriyordum.Lakin ilk kez satırlarımda ona veda ettim.Her satır bir yıkılış gibiydi .Her satır bir göz yaşı bıraktı gözlerime….Hoşça kal 49 numara .