Her uzvu ayrı köşelerde bedenimin
Elim ayağım donuk bir şekilde dışarıyı izliyorum
Kediler dahi yok ortalıklarda
Gece
kimlerden geçti elime
Tavanda bir deli psikolojisinin orta oyunu oynanıyor
Meddahı yok ortalıklarda
Ben seyrediyorum
O sırada çıkmazda düşünen bir yürek:
Mermerleri tokatlıyor sanki gözlerimde bir çocuk diye sayıklıyor
Lakin can; kızarıyor, tepkisiyle mermerin
Sandalyeme astığım ceket
etine kemiğine büründüğünde gecenin
Kulaklarımda bozuk bir radyo gibi cızırdıyor frekansı geçmişin
Parça parça ayrılıyor bedenimden
her uzvum ayrı köşelere
Gözlerim bir köşeye
Kulaklarım, bacaklarım, ayaklarım
bir köşeye
Bombardımana tutulmuş
o masum ve zahit yürekler gibi
bir nesnenin köşesine siniyorlar
Sahi,
kalbim nerde benim?
Hangi solucan deliğine sindi de
yularını, doğanın acımasızlığına bıraktı
Temelini
hangi mütahit inşa etti sahil kumuyla bu kalbin
Deli koyunlar gibi dönüyor başımda pınarı şeytanın çöplüğündeki kurgular
Kavak gibi sallanıyor bedenim
Her adımım sahte
ve çürümeye yüz tutmuş
ve yürümeye buz
İçime doğru düşüyorum
karanlığa takılıp
Islak, kaygan, soğuk
ve yokuşları sarp olan içime
Kocaman bir yaratık keşfettim orda
Ben ne zaman sızlansam
onun açlık hissini bastırdım
Henüz yavru bir devdi o aslında
Ama zulmetimde sağa sola çarpıp
kargaşa çıkarıyor içimde
Gölgesinde kalan organlarım
bir sera çalışanının nahif isyanlarına benzer bir protesto eğilimi gösteriyorlar
Neye fayda
Gittikçe büyüyor içimdeki o dev
ve devasa gölgesi
Çığ gibi büyüyor ruhumun yamaçlarında çocukluğum
Hala bir anne göğsünün sıcaklığıyla
Ve hala bir baba kucağının sertliğiyle
Ve hala bir Desdemona inadıyla
Ve hala büyümenin o zavallı çaresizliğiyle
Büyük bir kar topuna dönüşüyor çocukluğum
Büyüdükçe
bu devasa bilinmez
parçalıyor uzuvlarımı
Büyüdükçe ben
paramparça olmaya hazır bir şekilde
İçimdeki bir devin kurtuluşuna
ortaklık ediyorum
Kalbim nerde benim
Hangi köşede izliyor
can çekişen yabancıl saflığımı
Ömer Can Kaplan
News
