1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Ey! beni uçurumdan sarkıtıp gözlerimi süzen felek
İçimde bir alem vardı
Ailem sandığım
Yalazımı söndürdün beni çalkalayarak
Bulandırdın içimi bunaltan kış gecesini
Ne zaman soluğun yapıştıysa enseme
iğnesini damarıma bastırmaya müheyya bir akrep misali

Karaladın içimde magma gibi kıvranan solucan rengi alemi

Ey! beni kurşun kalem gibi sivrilten felek
Gençliğimden istifade etmelisin
Kalbim ne kadar fışkırsa da pamuk tarlalarından
Beni bir kömür çuvalında tutuşturman gerek

Çünkü
gözlerimde; o sıcak, portakalımsı buğusu güneşin
ayak izlerimin henüz kaybolmadığı
ve bilincimin bir zamanlar su toplamış yarasından sızan irinin o kekremsi görüntüsünden geçerken
Beni alıkoyuyor kendimden
“Kendimden” alıkoyan “başkasının kendinden”.

Bir zıpkınla kalbimi parçalayıp, beni kendine getirmelisin.
Belki
dilimin bağları çözülür
ve yüreğim yine çağlar azgın dereler gibi…

ÖMER CAN KAPLAN