1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Ben
Buhranla törpülediğin beşer
İnsan “olmak” yolunda
Gözleri ıslandıkça fitili ateşlenen yürek
Besledim tüm gürültünü yutağımda
Ve depindikçe ruhumun toprağında bir kürek

Ben
Buhranla törpülediğin beşer
İnsan “olma” yolunda
Adım adım, beşer beşer
Ve düşe kalka
Filizleniyorum

Şimdi ilk güzün “son” baharı olmalıyız
Biliyorum
Sessizlik can sıkıcı
Kuyumuzda ölü bir hayvan göğe doğru sulanıyor
bir yolculuk esnasında

Isınıyor kanlarımız, düşündükçe
Kırılan bir kalp üşüdükçe

Aslında hasret gideriyorduk
Az kalmıştı, gidiyorduk
Bilinen bir meçhule doğru
Sonra
Vakur bir kahkaha tecelli etti gözlerimize
Sonra tüylerimize bir ürperti
Ve korku ruhumuza
Çekilmek zorundaydık güruhumuza
Sitemli ve istemsiz bir kararla
Veda ediyorduk birbirimiz’lere

Veda
Veda kudurtur en ağırbaşlı iç sesi bile
Bu rüzgar niçin cinnet geçiriyor sandın
Bulutun karaya öfkesi
Karanın beyaza, filizin ağaca
Ağacın toprağa, toprağın insana
Ve insanın insana garezi niçinmiş anlamadın mı

Veda
El ve dağdan oluşur bu vücutlar
Elvedalara meftun…

ÖMER CAN KAPLAN