Sırtıma yüklediğim kamburum ve kalbime sığdırdığım valizimle tüm anılara merhaba demek için gidiyorum Şehr-i İstanbul’a. Belki taşacak bu valiz,  içine yerleştirdiğim tüm anılar depreşecek ve dağılacak yürüdüğüm caddelere…

Düşünüyorum şimdi, toplamaya çalışacağım travmalar tekrar sığacak mıydı bu valize !

Belki tokat gibi çarpan bu sancıyı, yüzümde hissedeceğim, belki de acı bir tebessüm yerleşecek dudak kıvrımlarıma…

Geçti diye teselli edeceğim kendi kendimi alaycı bir tavırla ve oturacağım dert ortağı banklara.. Sahi dile gelse tüm banklar, kaç yitik yürekleri ağırladı şimdiye kadar ve kaç kambura sırtını verdi yaslansın diye, bir anlatsa ne destanlar çıkardı kim bilir…

Ahh İstanbul ! çocukluğum, gençliğim tecrübem ! sızım, gurbetim… Taşıyabilecek misin şimdi bu valiz dolusu hüzünleri, kaldırabilecek mi dert dolu kamburun bir yükü daha… Belki çökecek Kız kulesi !

Belki sığınacak İki yakana !..

Sevgiyle 🥀

Sanırım rüyaydı !

Dumanı tüten bir gemi görüyorum kıyıya yaklaşan, adını yazmışlar güverteye “Kırgın çiçek” !.. İniyor yolcular elleri bomboş, ama kalplerinde taşıdıkları valizler ! tonlarca deniz ağırlığında ve dökülüyordu denizlere…

Yazan : @aytencesiirler 🖋