EN YAŞAMA VEDA

Ben Buhranla törpülediğin beşer İnsan "olmak" yolunda Gözleri ıslandıkça fitili ateşlenen yürek Besledim tüm gürültünü yutağımda Ve depindikçe ruhumun toprağında bir kürek Ben Buhranla törpülediğin beşer İnsan "olma" yolunda Adım adım, beşer beşer Ve düşe kalka Filizleniyorum Şimdi ilk güzün "son" baharı olmalıyız Biliyorum Sessizlik can sıkıcı Kuyumuzda ölü bir hayvan göğe doğru sulanıyor bir yolculuk esnasında Isınıyor kanlarımız, düşündükçe Kırılan bir kalp üşüdükçe Aslında hasret gideriyorduk Az kalmıştı, gidiyorduk Bilinen bir meçhule doğru Sonra Vakur bir kahkaha tecelli etti gözlerimize Sonra tüylerimize bir ürperti Ve korku ruhumuza Çekilmek zorundaydık güruhumuza Sitemli ve istemsiz bir kararla Veda ediyorduk birbirimiz'lere Veda Veda kudurtur en ağırbaşlı iç sesi bile Bu rüzgar niçin cinnet geçiriyor sandın Bulutun karaya öfkesi Karanın beyaza, filizin ağaca Ağacın toprağa, toprağın insana Ve insanın insana garezi niçinmiş anlamadın mı Veda El ve dağdan oluşur bu vücutlar Elvedalara meftun... ÖMER CAN KAPLAN